Zapiekane papryki

Intensywnego gotowania ciąg dalszy ale jest to z pewnością nic w porównaniu do świątecznych prac przygotowawczych większości rodziców.

U nas dzisiaj mało świąteczne zapiekane papryczki:

- Czerwone papryki, najlepiej się sprawdzą w miarę szerokie i hmm "stabilne" żeby nam w piekarniku "orła nie wywinęły"

- Trochę kaszy - w zależności od ilości papryk

- Pomidory

- Mięso, może być w formie klopsików wieprzowych albo kawałków kurczaka, ważne żeby nie były za duże

Przygotowujemy mięso, przyprawiamy wg. upodobań, u mnie sól, pieprz i słodka papryka, pieczemy lub smażymy (polecam robić w piekarniku - mniejszy bałagan i bezpieczniej dla wątroby).

Do uduszonych ćwiartek pomidorów wrzucamy ugotowaną wcześniej kaszę i kawałki mięsa. Solimy i mieszamy całość.

👉 zanim kasza trafi na półkę sklepową w idealnie odmierzonych woreczkach, przechowuje się ją na ogromnych, często zakurzonych halach. Dobrze jest przepłukać ją kilka razy na drobnym sitku, zanim trafi do gotującej się wody.

Odkrajamy paprykom wierzchołki, nadziewamy je farszem i zapiekamy przez około godziny w piekarniku rozgrzanym do 200 st. C. Kiedyś, w trakcie pieczenia dodatkowo, na wyłożony już farsz tarłam żółty ser.. nooo przyznam, że tamta wersja była lepsza 😃 ale spokojnie, bez sera też jest zjadliwe i zdecydowanie zdrowsze 🙂

W diecie niskocukrowej można pominąć kaszę, nadal będzie to pożywne, smaczne danie.

Smacznego przy każdej wersji!!!




Popular posts from this blog

Specjalista ds. żywienia :)))

Image
Drodzy Państwo, Dzisiaj witam się z Wami nie tylko jako mama małego atopika i dorosły atopik. Z dumą jakiej dawno nie czułam, witam się z Wami oficjalnie, jako specjalista ds. żywienia. Moja pasja do życia wolnego od egzemy zaowocowała w rozwój osobisty i ostatnie kilka miesięcy spędziłam zdobywając kwalifikacje, które przysłużą się nie tylko mi ale jeszcze bardziej Wam kochani. Dziękuję za zaufanie jakim darzyliście mnie do tej pory. U mnie nic się nie zmienia - moje najlepsze rady, z mojego najgorszego doświadczenia nadal będę publikować na blogu i nadal będę liczyć, że zmieni to czyjeś atopowe cierpienie w dobrze zakończoną bajkę, jak to było w przypadku mojej rodziny.  Jak do tej pory, służę pomocą, radą i wsparciem wszystkim, którzy będą mieli ochotę z tego skorzystać. Zapraszam do kontaktu i p ozdrawiam serdecznie, Specjalista ds. żywienia - Marz ;) marz - art fine | Facebook
Read more
Image
Historia tego posta zaczęła się 5 lat temu wraz z pierwszymi objawami atopowego zapalenia skóry (AZS) na moich dłoniach. Byłam wtedy jeszcze w miarę młoda, przyzwyczajona do migren, alergii i wielu problemów układu trawiennego. Ponieważ wydawało mi się, że zdrowo się odżywiam, nie łączyłam dolegliwości zdrowotnych z nieodpowiednią dietą. Lekceważenie albo próby kamuflowania objawów AZS dużo mnie kosztowało. Wkrótce urodziłam syna, jego pierwsze objawy egzemy pojawiły się już w 4 miesiącu życia. Z pierwszego wspólnie spędzonego roku pamiętam głównie jego zniszczoną skórę, świąd, mój wieczny płacz i nieprzespane noce oraz napiętą atmosferę i bezsilność. Moje nigdy nie leczone (lub zawsze tylko "zaleczane") alergie doprowadziły do chorób autoimmunologicznych mojego syna więc nie nazwałabym tego genetyką, tylko moim tak naprawdę fatalnym sposobem odżywiania, obfitującym we wszystko co powodowało stan zapalny jelit (najpierw tylko moich, później także jelit mojego syna).  To jest ...
Read more

azs zmienia wszystko

Image
Nasze zmagania z AZS trwały ok. dwóch lat, sporo się w tamtym czasie wydarzyło. Pisać o tym jest łatwiej niż oglądać zdjęcia z tamtego okresu - nie wywołałam żadnego. Leczenie, te skuteczne czyli dieta eliminacyjna trwa już ponad dwa lata i zmienia wszystko - stan zdrowia syna, nasze miejsce zamieszkania i styl życia.  Ja zmieniałam się dłużej - przez cały czas trwania choroby i długo po najgorszym. Właściwie to dotąd nie ma dnia, żeby to wszystko mnie nie zmieniało. Zaledwie parę lat temu płaciłam gotówką za swoje pierwsze mieszkanie. Nie było miło  nagle ledwo wiązać koniec z końcem. Stan zdrowia syna długo nie pozwalał mi wrócić do pracy. Sprzedaliśmy samochód, żeby mieć na wizyty u kolejnych specjalistów, na badania i nieskuteczne emolienty na które wydawaliśmy fortunę. Wiem, że to był tylko samochód, ale to był nasz samochód - nie chciałam się z nim rozstawać. Kojarzył mi się z fajnym życiem za którym coraz bardziej tęskniłam.  W międzyczasie z domu pozbywałam się mo...
Read more