Blog o AZS

Dzisiaj trochę prywaty i trochę wdzięczności 💕

Nie byłam nigdy gwiazdą, tym bardziej nie gwiazdą internetu 😅 na moim prywatnym profilu na fb mam dosłownie kilka zdjęć, których od lat nie aktualizuję. Mojemu mężowi pewnie do dzisiaj ciężko uwierzyć w to, że założyłam bloga. Mi z resztą też 😆 bo miałam milion powodów, żeby dać sobie z tym spokój ale w życiu tyle razy słyszałam "daj sobie spokój", że zdecydowałam w końcu słuchać siebie nie innych. Na start wybrałam najgorszy możliwy okres w życiu - epicentrum atopii syna, problemów skórnych o których nie mieliśmy bladego pojęcia, i z którymi nawet pod okiem specjalistów sobie kompletnie nie radziliśmy. To nawet nie było co miesiąc, czy co tydzień - każdego dnia stan zdrowia naszego syna się pogarszał. To nie był czas na pisanie postów czy przejmowanie się udanym czy nie selfie.

Blog jednak powstał, usłyszała o nim garstka osób, po czym przepadł pod ciężarem zdrowotnych problemów mojego syna. Wróciłam do niego po kilkumiesięcznej przerwie, wrzuciłam post "AZS papa" i blog o niczym stał się blogiem o życiu z atopowym zapaleniem skóry. Fatalne doświadczenie - zniszczenie psychiczne wywołane samą chorobą i próbami jej "zaleczania" oraz brak jakiejkolwiek nadziei na skuteczną walkę z AZS było impulsem nadającym sens i kierunek temu czemu dzisiaj jestem tak bardzo oddana czyli chorobom autoimmunologicznym i głębokiej wierze, że są jednak wyleczalne. Nie śpię po nocach, pisząc te posty, żeby choćby jednego rodzica przekonać, że jeszcze wszystko może się dobrze skończyć. Czy warto? :) 💕💗💕

Werka mi kiedyś powiedziała, że to co robię jest fajne, że nie dość, że mogę w ten sposób pomóc innym, to jeszcze i sobie bo w jakiejś formie może to być dla mnie terapią. Nigdy przedtem tego tak nie traktowałam ale do dziś pamiętam ulgę jaką poczułam kiedy wrzuciłam na blog post, w którym żegnam się z psem. Lepiej by tego nie ujęła. Werka była pierwszą osobą, której powiedziałam osobiście o tym blogu (dwa lata od pierwszego posta 😂 jak mówiłam - nie umiem gwiazdorzyć 😅 ) jej zdanie bardzo zmieniło moje podejście do tego, co robię na tyle, że przestałam się krępować tym całym "blogowaniem". Liczba osób, którym powiedziałam o blogu wzrosła od wtedy aż do 8 😂

Z kolei kiedy Paulina powiedziała, że to takie jakby "drugie dziecko" zrozumiałam jakie to jest dla mnie ważne.

Bo jest naprawdę, szczególnie kiedy dostaję od Państwa informacje, że wskazówki, którymi się z Państwem dzielę niosą zmiany w Waszym życiu kochani - dorosłych i małych atopików oraz ich rodziców.

Bardzo dziękuję za zaufanie - za wiadomości z pytaniem o radę. Serdecznie dziękuję też za każdą wiadomość, w której dzielicie się postępami w przywracaniu zdrowia albo decyzją o odstawieniu z diety mleka zwierzęcego 😉 dziękuję także za każde polecenie bloga, udostępnienie lub polubienie postów bo dzięki temu i dzięki Państwu nie poddałam się swojej wygodzie i lenistwu, próbie podcinania mi skrzydeł niekonstruktywnymi komentarzami, które też się pojawiają i nigdy nie straciłam wiary w sens tego, co robię ... 💕

... a robię coraz więcej. Zagadnień i wiedzy dotyczącej diet/ dietetyki/ zdrowego odżywiania w mojej głowie ciągle przybywa 😊 przekłada się to na nasze szczęśliwe, coraz bardziej beztroskie życie i mam nadzieję już zawsze dzielić się tym wszystkim z innymi.

Z tym postem wrzucam to stare zdjęcie bo dzisiaj czuję się jakbym była osobą z tamtych czasów - młodą i szczęśliwą, bez tych wszystkich traum, które przeszłam, okresów niedożywienia & nadwagi, stresu i jak widać - bólu pleców 😎

Pozdrawiam serdecznie,

Marz

marz - art fine | Facebook